Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009

ΟΙ ΠΑΝΔΗΜΙΕΣ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΩΝ ΚΑΙ Ο ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗΝ ΠΩΛΗΣΗ ΤΡΟΦΙΜΩΝ

Μικρή παρένθεση, αλλά σημαντική πιστεύω, μετά την ατελείωτη συζήτηση για τη γρίππη των χοίρων που αντιμετωπίσθηκε από τα ΜΜΕ ως νέα επιδημία πανούκλας! Θα πρέπει αν κοιτάξουμε πίσω να δούμε πως κατοικίδια ζώα ή ζώα που αποτελούν βασική ανθρώπινη τροφή έγιναν σιγά-σιγά πηγή μετάδοσης υποτιθέμενων πανδημιών, θυμηθείτε τη νόσο των τρελών αγελάδων η οποία κατέστησε επικίνδυνη τροφή το βοδινό κρέας, στη συνέχεια ακολούθησαν τα πουλερικά και τα κοτόπουλα, πρόσφατα το ζήτημα άγγιξε και τους χοίρους και κατέστησε και το χοιρινό κρέας πιθανή πηγή μόλυνσης. Θα πρέπει να καταλάβουμε μετά μια βαθύτερη ανάλυση ότι το παγκόσμια κατευθυνόμενο-από πολυεθνικές ολιγαρχίες-σύστημα πώλησης κρέατος στην ουσία προσπαθήσει να αφαιρέσει από τον κάθε πολίτη τη δυνατότητα να έχει, όπως παλιότερα, ένα γουρουνάκι, μια κατσικούλα, πέντε κοτόπουλα στην αυλή του 'ετσι ώστε να εξασφαλίσει την τροφή του σε δύσκολες εποχές χωρίς να εξαρτάται από την ολιγαρχία της παγκόσμιας διάθεσης τροφίμων. Τρομοκρατώντας τον απλό άνθρωπο που προσπαθεί να απελευθερωθεί από την εξάρτηση των πολυεθνικών, ότι η ατομική εκτροφή ζώων δεν ελέγχεται υποτίθεται ποιοτικά και ότι είναι καλύτερο να αγοράζεις κρέας από το super markett παρά να τρώς τα κοτοπουλάκια της αυλής σου που ταίζεις με καλαμπόκι. Να μην ξεχνάμε ότι σε περιόδους κρίσεων (πχ στην περίοδο της κατοχής) πείνασαν οι μεγάλες αστικές περιοχές, εκεί που σταμάτησε ο κεντρικά ελεγχόμενος επισιτισμός και δεν πείνασαν οι άνθρωποι της επαρχίας που εξέτρεφαν κατοικίδια ζώα και καλλιεργούσαν ζαρζαβατικά στις αυλές τους. Μια από τις αιτίες της "φυλακής" μας είναι και το ότι ζούμε σε μεγάλες πόλεις, εκεί ο άνθρωπος ζεί τρομοκρατημένος από τα ΜΜΕ και εύκολα χειραγωγούμενος από την εξουσία, μακρυά από την ελευθερία και την υγεία που χαρίζει η καθημερινή επαφή με τη φύση.

1 σχόλιο:

  1. Δύσκολο να διαφωνήσω με τα γραφόμενά σου. Όμως με σκέφτεσαι να κυνηγάω το κοτοπουλάκι στην αυλή μου,να το στριμώχνω, να κάνω μπλονζόν, να το πιάνω, αυτό να φωνάζει σαν τρελό, να το σφάζω επί τόπου και μετά να πρέπει να το ξεπουπουλιάσω, να του καθαρίσω τα άντερα, να του βγάλω τα πόδια. Με κόβει κρύος ιδρώτας στη σκέψη και μόνο ότι αντί για κοτοπουλάκι θα έπρεπε να κάνω τα ίδια με την αγελάδα μου (εκεί αντί για ξεπουπούλιασμα έχει γδάρσιμο!). Άσε, καλύτερα να το ρίξω στο ψάρεμα και στη χορτοφαγία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή