Στην γνωστή σχολική τάξη είναι η δασκάλα , ο Τοτός και ο επιθεωρητής που θα παρακολουθήσει το μάθημα.
«Σήμερα παιδιά θα διαβάσουμε στην ώρα της ανάγνωσης, ένα κείμενο και θα προσπαθήσουμε, να το αναλύσουμε και να το κατανοήσουμε» ανακοινώνει η δασκάλα στην τάξη , με όση επισημότητα χρειαζόταν , λόγω του επιθεωρητή.
«Ανοίξτε τα netbooks που σας παρείχε το σχολείο» συνεχίζει με περηφάνια.
Ο Τοτός με λαχτάρα δείχνει όση προθυμία θα μπορούσε να δείξει, και αυτός λόγω του επιθεωρητή, συγχρόνως σκέφτεται ότι ήρθε η ώρα για την εκδίκηση του. Τόσα ανέκδοτα ξεφτίλας - ούτε πόντιος να ήτανε. Το κείμενο το ξέρει καλά γιατί το έχει μελετήσει από το σπίτι.
«Πρόκειται για ένα κείμενο που διάλεξα εγώ , και θέλω να δώσετε πολύ προσοχή. Εγώ θα παρακολουθώ και όπου χρειαστεί θα επέμβω» λέει ελαφρώς αυστηρά ο επιθεωρητής.
Η δασκάλα τον κοιτάει με μισό μάτι ¨Μαμώ τα υπουργεία σου¨ σκέφτεται και αρχίζει την ανάγνωση η ίδια.
«…άλλη μια γκρίζα μέρα ξεκινάει, και αυτό με κάνει να μιλήσω τραγουδάει ..»
«Ποιος τραγουδάει παιδιά ;» χώνεται ο επιθεωρητής
«ο Βilly Bragg» πετιέται ο Τοτός χωρίς να ζητήσει την άδεια.
«Τι τάξη πάει αυτό το παιδί ;» ρωτά ο επιθεωρητής στη δασκάλα.
«Α δημοτικού» απαντά και συνεχίζει το διάβασμα.
«Πόσο ωραίο θα ήταν να ζεις ….Σήμερα από την μια έχουμε τον λαό ….»
«Καταλαβαίνετε παιδιά μέχρι τώρα» ρωτάει καλοσυνάτα η δασκάλα.
«Ναι κυρία» ξαναπετιέται ο Τοτός , «αν και ο Steven Hawking, πρόσφατα αμφέβαλλε για το αν υπάρχει η θεωρία που εξηγεί και ενώνει τα πάντα»
«Τι τάξη πάει αυτό το παιδί ;» ξαναρωτά ο επιθεωρητής στη δασκάλα.
«Εεεε… Πέμπτη δημοτικού …» απαντά.
«Οσο λειτουργεί η συγκεκριμένη διαδικασία…..(χαμηλά πιο χαμηλά)» διαβάζει η δασκάλα.
«Εδώ προσπαθεί με έξυπνη, εξυπνάδα, να δώσει μια ποιητική χροιά στις λέξεις του, ο συγγραφέας , το ίδιο προσπαθεί να κάνει και στην επόμενη παράγραφο..»
«Σκάσε Τοτέ μη σε πάρει και σε σηκώσει .Σταμάτα τις εξυπνάδες και άσε με να τελειώσω το διάβασμα.» λέει έτοιμη να εκραγεί η δασκάλα. Ο επιθεωρητής τους κοιτά και τους δύο αυστηρά και συμφωνεί.
«Αυτό είναι λοιπόν το μάνι μάνι-πέστο μου»
«και τελειώσαμε με το πρώτο μέρος του κειμένου»
«Λοιπόν Τοτέ , πές μας περί τίνος πρόκειται ,καταρχήν τι είναι αυτό το μάνι μάνι-πέστο;» ρωτάει η δασκαλά . Είναι και η ίδια λίγο απορημένη με την όλη κατάσταση.
«Λοιπόν» λέει ο Τοτός , «Ακούστε προσεκτικά» συνεχίζει και τους κοιτά λίγο κοροϊδευτικά στα μάτια.
«Προσπαθεί ο καημένος ο συγγραφέας να ραμφίσει τις λέξεις του και να ψελλίσει το μανιφέστο του. Γραπτό μεν, αλλά από την άλλη σύντομο και έχει να κάνει με τις λέξεις του. Με αυτές που μιλάει. Γιαυτό το λέει μανι, μάνι (γρήγορο-σύντομο) και μάνι-πέστο (από το μανιφέστο).»
«Τι τάξη πάει αυτό το παιδί ;» ρωτά ο επιθεωρητής στη δασκάλα.
«Εεεε…. Τρίτη γυμνασίου …» λέει.
«με απλούστερα λόγια προτείνει ,να καλυτερεύσει κάποιος , να τα βρεί με τον εαυτό του και μετά να προσπαθήσει να καλυτερεύσει τον κόσμο που ζεί. Γιατί από την άλλη δεν υπάρχει το αντίπαλο δέος της διανόησης και από την άλλη ο Camus δεν τον αφήνει να ελπίζει. Και προσπαθεί να δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση υπέρβασης , γράφοντας ότι θα στοχεύσει προς τον ήλιο. Θέλει να πει ότι είναι τόσο σημαντικό ,που θα ρισκάρει και να καεί γιαυτό.»
«Μια στιγμή» λέει ο επιθεωρητής και κοιτά απορημένος την δασκάλα και τον Τοτό.
«πού είναι η υπόλοιπη τάξη , πού πήγαν όλοι;. κάτι δεν πάει καλά εδώ. Κάτι συμβαίνει. Τοτέ σήκω και έλα κοντά, να σε πιάσω να δώ ότι υπάρχεις.»
Η δασκάλα και ο Τοτός δεν καταλαβαίνουν τι θέλει να πει ο επιθεωρητής. Τον βλέπουν τρομοκρατημένο πλέον. Δεν ακούν την φωνή που ηχεί στο μυαλό του.
«Τι θέλεις φίλε , ποιός νομίζεις ότι είσαι, και που νομίζεις θα πάς έξω από δώ. Στο matrix πάντως δεν είσαι, ούτε στον παράδεισο .Μην σκέφτεσαι παραπάνω . Η εδώ στο ανέκδοτο η στην ανυπαρξία. Μην την ψάχνεις σου λέω ,.κινδυνεύεις»
Το επόμενο που θυμάται είναι τον Τοτό να διαβάζει ,ο ίδιος το δεύτερο τμήμα του κειμένου και να εξηγεί συγχρόνως τι θέλει να πει ο ποιητής. Τον ακούει να λέει για το αστείο με τον Στάλιν για την σύνδεση του κειμένου με τα συγκροτήματα, ότι θα ήθελε ο συγγραφέας να επεκταθεί συγχρόνως σε μια κριτική των δίσκων τους. Ότι προσπαθεί να κάνει τη σύνδεση με την Ελλάδα με τους δυο τελευταίους πρωθυπουργούς της που οδηγούν (η δεν οδηγούν) στο πραγματικό πεδίο του κόσμου, παρομοιάζοντας τη με συγκρουόμενο , γιατί εκεί είμαστε, ένα σαράβαλο ,ως Ελλάδα . Στο ίδιο πεδίο ατομικά είμαστε σε ένα άλλο σαράβαλο ,που αυτή την φορά δεν είναι η Ελλάδα , αλλά ο ίδιος μας οι εαυτός, που και αυτός στα συγκρουόμενα παίζει και τρώει σφαλιάρες. Βοήθεια δέχεται από τα συγκροτήματα και πάλι προσπαθεί να υπερβεί το κείμενο του με την μεταφορά των κλειδιών…
Η δασκάλα κάγκελο ακούει τον Τοτό.
«Τι τάξη πάει αυτό το παιδί ;» ρωτά ο επιθεωρητής στη δασκάλα.
«Ξέρετε ότι οι James σ’ αυτόν τον τελευταίο τους δίσκο λένε κάπου σε ένα τραγούδι τους….but my pen moves on, keeps writing.no mistake…και μετά πίσω ξανά στην rabbit hole. Τι πρέπει να κάνω;» Ρώτησα την δασκάλα που ξαφνικά φορούσε άσπρη ιατρική ποδιά.
«καλά έκανες και ήρθες σε μένα. Είμαι λέκτωρ του ψυχιατρικού τμήματος. Ξάπλωσε και θα σε βοηθήσω.» είπε η γιατρός
«Λέκτωρ όπως αλέκτωρ» ψέλλισα
«Ακριβώς . Οτι πείς. Πως σε λένε είπαμε.» είπε
«Δεν είπαμε, αλλά έχω αφήσει τα στοιχεία μου στην γραμματεία» ξαναψέλλισα
Ενοιωσα άλλο ένα βάρος στο κεφάλι μου και μια διαπεραστική φωνή., αντρική αυτή την φορά. Ακουγα τον επιθεωρητή που φορούσε στρατιωτική σχολή να ουρλιάζει στα μούτρα μου.
«πως σε λένε ρε στραβάδι; άσε τις εξυπνάδες. Ονομα ,λέγε.»
«Το χερουβείμ» είπα φοβισμένος
«Επίθετο» συνέχισε να ουρλιάζει
«Με την αλλαξιά» είπα
«Ρε λούγκρα μας δουλεύεις, δεν θα γλυτώσεις»
«Δεν είμαι λούγκρα»
«Θα σε κάνω εγώ, ….άκου εκεί με την αλλαξιά χερουβείμ» πνίγοντας τις φωνές του με μια υποψία χαμόγελου.
Προσπάθησα να στρέψω το βλέμμα μου στην γιατρό αλλά η αυστηρή φωνή του μου απόσπασε την προσπάθεια.
«Ρε, τι ξέρεις εσύ για τα χερουβείμ, ξέρεις σε τι συντάσσονται ρε παλιολούγκρα;» ρώτησε
«μήπως σε ταξιαρχίες, εξ’ ού και οι Ταξιάρχες Μιχαήλ ,Γαβριήλ» είπα και προσπάθησα να σκεφτώ που βρίσκομαι .
«και την αλλαξιά τι τι θέλεις ; Ιδρώνεις από την αγωνία, και φοβάσαι μην κρυώσεις.Που νομίζεις ότι είσαι ; Στο matrix ; που θα πας ρε , δεν μπορείς να πας πουθενά»
«Χτύπα ρε , χτύπα» άρχισα να φωνάζω , εννοώντας το ξυπνητήρι γιατί η μόνη μου ελπίδα θα ήταν να κοιμάμαι.
«Αυτό θα κάνω» είπε και άρχισε να έρχεται προς το μέρος μου.
Σηκώθηκα ιδρωμένος. Εκείνη την αλλαξιά θα την χρειαζόμουν τελικά…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου