ΜΑΝΙ ΜΑΝΙ-ΠΕΣΤΟ

ΕΝΤΕΧΝΗ ΚΡΙΤΙΚΗ

….«άλλη μια γκρίζα μέρα ξεκινάει, και αυτό είναι αρκετό να με κάνει να μιλήσω ….» τραγουδάει, και συνεχίζω όσο πιο αισιόδοξα και συνοπτικά γίνεται:

Κάτι τέτοιες μέρες είναι που θέλεις να βγεις, και να φωνάξεις ,για όλα όσα γίνονται ,και όσο το σκέφτεσαι ,τελικά θέλεις να πεις για τα πάντα.

Πόσο ωραίο θα ήταν να ζεις και να μιλάς ,με τέτοιο τρόπο,έτσι ώστε να τα λες και να τα εξηγείς όλα συγχρόνως; Σαν απόσταγμα – με μια λέξη, με την θεωρία που τα εξηγεί όλα.

Σήμερα από τη μια έχουμε τον λαό, (εργατική τάξη , αστική τάξη ,λούμπεν ,κλέφτες, αστυνόμους, αλλοτριωμένους η όχι) που ζει (όπως ζει) και για να επιβιώσει , φιλοσοφεί , συλλογικά μέσα από το σχολείο , την οικογένεια τις παρέες, την παράδοση την εκκλησία ,τα κόμματα και άλλες δομές . Οσο λειτουργεί η συγκεκριμένη διαδικασία όλοι μας, βαδίζουμε έχοντας βάλει στον αυτόματο πιλότο την ζωή μας , πετώντας σε τροχιές που σιγά σιγά, λοξοδρομούν και εκπίπτουν (χαμηλά, πιο χαμηλά).

Οπότε καταλήγει η ζωή να γίνει, μια συνεχή ακρόαση των πτώσεων. Καθημερινές πτώσεις αγγέλων σαν σε βομβαρδισμό ,με τις σειρήνες στο τέρμα να σε μαγεύουν ,μην αφήνοντας σε να καταλάβεις ,τι γίνεται.

Σε ποιους να ανατρέξουμε για βοήθεια ,τι δάνεια πρέπει να πάρουμε, τι υπέρβαση πρέπει να γίνει για να ξεφύγουμε της πτώσης ;

Η διανόηση ζει σε άλλο κόσμο, καταδικασμένη να παρατηρεί και να δηλώνει .

Δεν ελπίζω για σωτηρία ,αλλά καταλαβαίνοντας την θέση μας, λέω ότι η αμπελοφιλοσοφία του συλλογικού, όσο καλά και αν μας κάνει να νοιώθουμε , καταλήγει δυστυχώς ανεπαρκής.

Πρέπει να ξεφύγουμε από το συλλογικό και με διαδικασίες που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους ,να πάμε προς το ατομικό (που έχει χαθεί) . Η ζωή μας να είναι μια βόλτα από το ατομικό προς το συλλογικό και το ανάποδο.

Τι εργαλείο θα χρειαστεί για να γίνει πράξη ; Η καλλιέργεια του νου με εργαλείο την σκέψη και την αμφισβήτηση (σήμερα χρειάζεται έτσι κι αλλιώς).

Να μάθουμε να σκεφτόμαστε – να κρίνουμε μόνοι μας .Να μπορούμε να καταλάβουμε πότε ζούμε ,με τα παραμύθια ,και πότε μέσα σ’ αυτά. Το βράδυ πριν πέσουμε για ύπνο σαν προσευχή. Το πρωί αντί για καλημέρα. Να το προπονήσουμε με ασκήσεις και αναβολικά , έτσι ώστε να τερματίσουμε πρώτοι αφήνοντας πίσω τον εαυτό μας και μετά ξανά και ξανά για την επόμενη ολυμπιάδα.

Οπότε όταν θα βρεθούμε σε αυτό που λέγαμε συλλογικό να μιλήσουμε (και να ζήσουμε) ,και να πούμε για την αλήθεια μας , κλείνοντας το διακόπτη του αυτόματου πιλότου ,αλλάζοντας πορεία (προς το άγνωστο, βεβαία) , στοχεύοντας όμως τον ήλιο.

Αυτό είναι λοιπόν το μάνι ΜΑΝΙ-ΠΕΣΤΟ μου।

To μάνι ΜΑΝΙ-ΠΕΣΤΟ είχε αναρτηθεί στην αρχή του blog , αλλά σε ένα στριφογύρισμα της σωρού του Στάλιν , μέσα στον τάφο του ,(παρ΄ ότι ισχυρίζεται το ΚΚΕ ότι ζει), έπεσε …..

Σήμερα αναρτάται ξανά ,όχι για να του αποδοθούν τιμές,(αλά Εθνικής αντίστασης) αλλά για να πατήσουν πάνω του οι James του “The morning after” και οι Arcade Fire του ¨The Suburs” το 2010 και να αποδείξουν τα γραφόμενα του 2008.

Σε μια αποστροφή τότε είχε τεθεί η ερώτηση «Σε ποιους να ανατρέξουμε για βοήθεια ,τι δάνεια πρέπει να πάρουμε…..». Η απάντηση έχει έρθει από το ΔΝΤ «όχι άλλα δάνεια από άλλους ,μόνο εμείς δανείζουμε…»

Η Ελλάδα ήταν και αυτή στον αυτόματο πιλότο (όπως σχεδόν όλοι μας) και ο πιλότος , κάποιος «….άκης» , για να μας σώσει , τον έβγαλε για να οδηγήσει στα συγκρουόμενα ……

Ο επόμενος πιλότος «….άκης» αφού ψέλλισε διακόσιες φορές WILCO πήρε το σαράβαλο, ξαναέβαλε σε λειτουργία τον αυτόματο πιλότο και ξεκίνησε για την δικιά του βόλτα στα συγκρουόμενα….

Οπότε πρέπει να ξεκινήσει αυτή η βόλτα (στα συγκρουόμενα) από το ατομικό (που πρέπει εν’ τω μεταξύ να ξεθεωθεί στην προπόνηση) προς το συλλογικό και το ανάποδο. Ετοιμάστε τις μάρκες σας….

Στα αυτοκινητάκια (αεροπλανάκια) για βοήθεια θα βάλουμε, όπως προαναφέρθηκε τους James σε ένα ,και τους Arcade Fire σ’ ένα άλλο ,εμείς είμαστε στο σαράβαλο….

Ξεκινώντας ,στόχος μας θα είναι, να ακολουθούμε τα προαναφερθέντα αεροπλανάκια. Αλλα επειδή ακόμη έχουμε την τύφλα μας, θα ακούμε τους ήχους και τα λόγια….

Οι James θα μας βάλουνε να μιλάμε στον καθρέπτη σε πρώτο πρόσωπο και με μουσική που θα εισχωρήσει μέσα μας ,θα δονεί και θα δονείται , κάνοντας μας ,να οδηγούμε το σαράβαλο ,με αναμνήσεις από την άλλη ζωή που έχουμε ήδη ζήσει στα όνειρα μας…..

Δεξιά, αριστερά και το επόμενο αεροπλανάκι , των Arcade Fire. Η τύφλα εξακολουθεί αλλά τα λόγια και η μουσική είναι πάντα εκεί. Οι παραινέσεις- προτροπές τώρα είναι σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Μας καλούν να πάμε κάπου (στα προάστια) αφού σκάψουμε πρώτα το τούνελ της γειτονιάς μας….

“I forget to forgive so I lookaway”

«Dead shopping malls rise like mountains beyond mountains
And there's no end in sight.I need the darkness, someone please cut the lights»

Και οι δύο θα μας δώσουν πέρα από την μουσική τους και από ένα κλειδί. Αν τα βάζουμε ,έστω εναλλάξ ,στην μίζα του σαράβαλου , ποιος ξέρει μπορεί και να πάρει μπρός….

Ας σημειωθεί ότι οι James όπως και οι Arcade Fire είναι θύματα της προσδοκίας που καλλιεργήθηκε γύρω από το όνομα τους. Μεσσίες εννοείται πως δεν είναι, και οι τελευταίες τους δουλειές δεν είναι και τα ¨αριστουργήματα¨…

Όμως το κλειδί θα στο δώσουν .