ΑΙΦΝΙΔΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΘΛΗΤΩΝ: μύθοι και πραγματικότητα

Το ζήτημα του αιφνιδίου θανάτου αθλητών μας επισκέφθηκε ξανά μετά τον αιφνίδιο θάνατο του ποδοσφαιριστή της ομάδας Εσπανιόλ που δεν συνέβη κατά τη διάρκεια αγώνα αυτή τη φορά. Πολλές υποθέσεις μπορούν να γίνουν αλλά οι υποθέσεις αυτές θα φωτίζονταν ουσιαστικά μόνο αν γινόταν γνωστό το πόρισμα λεπτομερούς ιατροδικαστικής εξέτασης. Δυστυχώς δεν μαθαίνουμε ποτέ το επίσημο πόρισμα των ιατροδικαστικών εξετάσεων post-mortem. Υποτίθεται ότι ειδικά οι πρωταθλητές και οι αθλητές των ομάδων τέτοιου επιπέδου ξεψαχνίζονται, ιδιαίτερα σε καρδιολογικό επίπεδο. Είναι πολύ σπάνιες οι περιπτώσεις να μην βρεθεί κάτι μορφολογικά μείζον (πχ στο υπερηχογράφημα καρδιάς ή στο ηλεκτροκαρδιογράφημα) και να ακολουθήσει αιφνίδιος θάνατος, ιδιαίτερα αν δεν υπάρχει οικογενειακό ιστορικό αιφνιδίου θανάτου στην οικογένεια του αθλητή. Πιο συχνή αιτία θανάτου σε εφήβους και νέους αθλητές είναι η υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια, που απαντάται πολλές φορές με διαφορετικούς μορφολογικά τύπους, ακολουθούν διάφορες πολύ σπάνιες μορφές μυοκαρδιοπάθειας όπως πχ η αρρυθμογενής δυσπλασία της δεξιάς κοιλίας. Οπωσδήποτε η αλόγιστη χρήση των αναβολικών μπορεί να αποτελέσει αιτία αιφνιδίου θανάτου, αλλά χρειαζόμαστε επίσημα στοιχεία και περισσότερη έρευνα στο θέμα αυτό και πολύ φοβάμαι ότι τα πραγματικά στοιχεία δεν θα αποκαλυφθούν ποτέ από τις ομάδες. Το ζήτημα έχει βέβαια αποτελέσει αντικείμενο εκμετάλλευσης όλων των παιδιών και των νέων που αθλούνται, ιδιαίτερα στον τόπο μας τα ΜΜΕ και οι οικονομικές συντεχνίες της υγείας οδηγούν κάθε παιδάκι που κλωτσάει μια μπαλίτσα στα 5Χ5 της γειτονιάς του στο να κάνει οπωσδήποτε ΤΡΙΠΛΕΧ καρδιάς κάτω από τον τρόμο του αιφνιδίου θανάτου στο γήπεδο. Στην πραγματικότητα ο αιφνίδιος θάνατος κατα τη διάρκεια άσκησης δεν αποτελεί συχνό φαινόμενο όταν υπολογισθεί ως ποσοστό επί του γενικού πληθυσμού παιδιών, εφήβων και νέων.