Οι άνθρωποι αλλάζουν. Αυτό είναι καλό. Προάγει την εξελικτική προσαρμογή και συμβάλλει στην ταχύτερη εξεύρεση πρακτικών λύσεων. Το πρόβλημα ανακύπτει όταν η όποια εξέλιξη είναι μεν λογικά κατανοητή αλλά συναισθηματικά μη αφομοιώσιμη. Σ’ αυτήν την περίπτωση η εξελικτική δυσπεψία ακολουθεί το μοτίβο της ανθρώπινης ολοβιοματικής (holobion) βιολογικής εξέλιξης. Προσαρμόζεται ταχέως ένα μέρος του εγκεφάλου ώστε να διεκπεραιώνονται κάποιας πρακτικής σημασίας θέματα, ενώ το άλλο μέρος αδυνατεί να παρακολουθήσει λόγω αναντίστοιχα χαμηλής ταχύτητας αφομοίωσης.
Το αδύνατο μέρος του μυαλού όχι μόνο βραδυπορεί αλλά ελπίζει και σε αντιστροφή της αδυσώπητης εξέλιξης, νοσταλγώντας στιγμές του παρελθόντος, π.χ. χούντα, χαμένα νιάτα, χαμένους έρωτες. Επιπρόσθετα, στην προσπάθειά του να αιτιολογήσει τη νοσταλγική εμμονή, ωραιοποιεί το παρελθόν, είτε μέσω της επιλεκτικής διαγραφής από τη μνήμη δυσάρεστων καταστάσεων, είτε υπερτονίζοντας τις στιγμές της ικανοποίησης.
Το ερώτημα είναι σε ποιο σημείο στο μέλλον θα καταφέρουν τα δύο άνισα κινούμενα μέρη του εγκεφάλου να εναρμονιστούν και να αποκαταστήσουν την επαφή με την πραγματικότητα.
Προσέξτε. Η πραγματικότητα δεν αποτελείται μόνο από την πρακτική παροντική συνιστώσα, αλλά και από την αποτελεσματική αποτίμηση του παρελθόντος. Υπ’ αυτήν την έννοια μία φυγή προς τα εμπρός του πρακτικού μέρους του μυαλού μπορεί απλώς να δηλώνει φυγομαχία ή πανικό. Μόνο όταν το πρακτικό μυαλό επιβραδύνει και το νοσταλγικό γκαζώσει θα αποκατασταθεί η ενότητα της συνείδησης. Μόνο τότε το άτομο θα καταφέρει να βιώσει ολοκληρωτικά την ύπαρξή του, καθιστώντας το παρελθόν προωθητική γνώση και το μέλλον υλοποιήσιμη ελπίδα. Μόνο τότε το παρόν θα είναι πλήρες και ολόπαχο. Full fat!
Good boy!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά, έχω ξεφύγει τελείως!
ΑπάντησηΔιαγραφή