ΠΛΑΤΩΝ-ΚΑΜΥ ΚΑΙ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ξέχασα να σχολιάσω το βασικότερο. Αυτό το νέο εύρημα που επικαλείται ο Καμύ με σκοπό να σώσει τον κόσμο από τη δραματική επίγνωση της αένανης επανάληψης της καθημερινότητας. Η έννοια που χρησιμοποιεί ο Καμύ για να ανακουφιστούμε από αυτήν τη δραματική επίγνωση είναι ο ΧΡΟΝΟΣ, η τέταρτη διάσταση δηλαδή, η οποία κατά το Χερουβείμ-Καμύ δίνει στην επανάληψη όχι σχήμα κύκλου, αλλά εξελισόμενο προς τα εμπρος κύκλο, δηλαδή σπείρα. Κατά τον Καμύ, επειδή ο χρόνος εξελίσσεται προκύπτει η συνειδητοποίηση ότι σε κάθε επανάληψη δεν είμαστε στο προηγούμενο σημείο, αλλά εξ αντικειμένου σε ένα επόμενο. Και αυτή η συνειδητοποίηση από μόνη της λυτρώνει τον Δυτικό άνθρωπο από το υπαρξιακό δράμα.

Το προσπάθησα αλλά δεν ένοιωσα λυτρωμένος, δεν απελευθερώθηκα από τη μέγγενη του δράματος. Πιστεύω ότι η μόνη ανακούφιση είναι η συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει ελπίδα.  Αυτό λέει ο Καμύ και είναι το μόνο που με κάνει να χαμογελάω. Η εισαγωγή της τέταρτης διάστασης δε με ανακουφίζει. Σε δύο, σε τρείς, σε δωδεκα διαστάσεις, μου είναι αδιάφορο. 

Τα πράγματα περιπλέκονται, και ο Καμύ τρώει καλή σφαλιάρα, όταν διαβάζεις τον ορισμό του Χρόνου από τον Πλάτωνα. Στον Τιμαίο, αν θυμάμαι καλά. Κατά τον Πλάτωνα ο Θεός αναγκάστηκε να φτιάξει το χρόνο, επειδή ο κόσμος είναι ατελής αντανάκλαση του τέλειου ουρανού, δηλαδή θεωρεί τον χρόνο σαν ένα στοιχείο που αναγκάστικά εισήλθε στον κόσμο για να τον καταστήσει ατελή, σαν ένα είδος αναγκαίου κακού. Ο χρόνος κατά τον Πλάτωνα ορίζεται ως "κινούμενη εικόνα της αιωνιότητας". Αυτό κατ' εμέ εισάγει την δραματικότητα της αιώνιας επανάληψης ως αναπόφευκτη, κάτι που δε μπορεί να άρει ο Καμύ. Σαν ένα χαλί εικόνων που επαναλαμβάνεται επίμονα και αενάως. Η μόνη διέξοδος κατά τον Πλάτωνα είναι η αποκοπή από την ύλη και η ένωση με το θείο. Ασκητική ζωή δηλαδή και αποκοπή από την υλική εμπειρία.  Το αρνούμαι. Ζήτω ο Καμύ, έστω αν και το εφεύρημα της σπείρας δε με ανακουφίζει