Θέατρο η ποδόσφαιρο;

Είναι γνωστό ότι τα παιδία παίζει στο γήπεδο του παραλόγου ,(έχει ξαναειπωθεί, αλλά εκεί κάνουμε την προπόνηση μας), μέχρι να τα κακαρώσουμε .

Παίκτες είμαστε, βέβαια (μερικοί από μας δεν το ξέρουν) , αλλά πρωτίστως και συγχρόνως είμαστε και θεατές.

Σαν θεατές λοιπόν θα μπορούσαμε να είμαστε και οπαδοί…(τα σπορ τα αγαπάμε-ποδόσφαιρο χωρίς δεύτερη σκέψη, δήλωνε στο δίλλημα θέατρο η ποδόσφαιρο ο Camus).

Ο κοσμικός άνθρωπος ως οπαδός ποδοσφαίρου τι θα υποστήριζε άραγε;

Ας πάρουμε τα χειρουργικά εργαλεία για να ξεθάψουμε άλλο ένα τέρας από μέσα μας .(θάλαμους, νοσήλεια , φάρμακα και ασφαλιστικά ταμεία επιλέγουν πλέον , άλλοι, εμείς μόνο κόβουμε…)

Οι ομάδες καταρχήν θα χωριστούν σε κατηγορίες ,για να διευκολύνουν το έργο μας, συγχρόνως όμως για να τονίσουν τα χαρακτηριστικά που ήδη έχουν.

Υπάρχουν οι πρωταθλήτριες Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, αυτές που θα μπορούσαν να γίνουν πρωταθλήτριες ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, οι φιλόδοξές όπως ο Αρης μαζί με αυτές που κατά διαστήματα διεκδικούν κάτι, οι μεσαίες όπως ο Ηρακλης και Πανιώνιος ,οι νεοφώτιστοι που ανεβοκατεβαίνουν τις κατηγορίες…. και τέλος πάντων αυτές και σταματώ, γιατί αλλιώς ,κάθε ομάδα και κατηγορία.

Αναφερθήκαμε στις λεγόμενες ιστορικές για ένα πιο διαχρονικό σχόλιο….

Ο «παράλογος» κόσμος έχει διαχύσει τους κανόνες του, παντού, τόσο που οι απανταχού επιστήμονες ,θα έπρεπε να εντρυφήσουν σ΄ αυτούς προκειμένου να μη λειτουργούν ως νέοι ιερείς ,στην επιστήμη τους. Αυτοί λοιπόν οι κανόνες έχουν ποτίσει και τα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα κάνοντας κάθε οπαδό ,μανιακό της ζωής.

Όμως και η σάρκα ασθενής (αλλιώς θα ήμασταν όλοι στο τερέν) πολύ δε περισσότερο το πνεύμα (εξ’ ου και το οπαδηλίκι).

Ο οπαδός μην μπορώντας να αντιμετωπίσει στα ίσια ,την ζωή του βρίσκει αποκούμπια όπου μπορεί. Στις ομάδες σίγουρα.

Αλλοι συναισθηματικά χερούλια επιλογής, (ο μπαμπάς μου με έκανε….) ,όπου θα μπορούσαν να μετέχουν οι ομάδες όλων των κατηγοριών που αναφέρθηκαν. Εκεί δεν σε νοιάζει η ομάδα σου αν νικά η χάνει , άλλα ότι ανήκεις σε κάποια ομάδα που έχει προσωπικά χαρακτηριστικά.

Αλλοι σε χερούλια σίγουρης επιβεβαίωσης (βλέπε Ολυμπιακό ,Παναθηναικό) όπου με κάποιο τρόπο νικάνε (ακόμη και το θάνατο).

Στην ίδια κατηγορία είναι και αυτοί που υποστηρίζουν την δεύτερη κατηγορία και τρίτη κατηγορία (ΠΑΟΚ ΑΕΚ , Αρή και λοιπούς). Αυτοί θα ήθελαν να είναι στους σίγουρους πρωταθλητές , να κερδίζουν πάντα , συγχρόνως να υπερβούν εαυτόν προκειμένου να ξεπεράσουν τους πρώτους.

Οι νεοφώτιστοι στοχεύουν τη νίκη γιατί η πτώση είναι δίπλα τους, και την φοβούνται πολύ. Συνήθως στα επαρχιακά τους όνειρα παίρνουν τον ένα τίτλο μετά τον άλλο…

Είναι και οι μεσαίες ομάδες, που και αυτοί θέλουν να νικούν ,αλλά χωρίς να ξέρουν το γιατί .Πρωτάθλημα δεν θα πάρουν σίγουρα (εκτός της καλής μπάλας που θα μπορούσαν να παίζουν κάποιες στιγμές, δεν φτάνει μόνο αυτό) και το ξέρουν , όπως ξέρουν ότι κουτσά ,στραβά θα δουν, κάποιες άλλες ομάδες να πέφτουν.

Όλες οι ομάδες των κατηγοριών που θεσπίσαμε θέλουν τη νίκη ,κάποιες έχουν στόχο (οι περισσότερες) είτε την πρωτιά είτε την αποφυγή της πτώσης. Λειτουργεί τόσο έντονα αυτό στους οπαδούς που ενώ μπορεί να είναι μικρομεσαίοι , ως συναισθηματική επιλογή ,που δεν μπορούν να αποτινάξουν από πάνω τους, θα είναι συγχρόνως Γιουνάιτεντ εξωτερικού για να είναι και πρώτοι. Το ξεκάθαρο χερούλι που θα μπορούσε να τον αναστήσει κιόλας, αφού θα είχε πατήσει όλους τους άλλους κακούς….

Οι μεσαίοι όμως …Δυσβάσταχτη η επιλογή τους. Σφαλιάρες από παντού. Η διαφορά είναι ότι το ξέρουν και απλώς συμμετέχουν ενεργά .(Σισυφικοί ήρωες)

Δεν θα ξεχάσω κάποιον που μου είχε διηγηθεί ,πως διάλεξε ομάδα ποδοσφαιρική. «Έπαιζε φιλικό στο Καυτατζόγλειο ο Ηρακλής με την Μίλαν .Στο ημίχρονο άνοιξαν τις πόρτες και μπήκα μέσα. Ο Ηρακλής έχασε (2-0 , 4-0 δεν θυμάμαι). Από τότε έγινα Ηρακλής».