ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ

Γράφει ο από κάτω

Από την στιγμή που ζούμε σ΄ένα δράμα (η ζωή μας) ,και του αφαιρέσουμε την λύση -υπέρβαση του (που μέχρι τώρα αυτό προσδοκούσαμε διακαώς) , μας περισσεύει η σπείρα που έχει νόημα όντας υπαρκτή και μάλιστα χωρίς ίχνος απελπισίας γιατί είναι και μετρήσιμη πλέον από τον χρόνο

Τώρα γράφω εγώ (με μπλε) και επιτρέψτε μου να επαυξήσω. Το κείμενό μου έχει και παιδαγωγικό-φιλολογικό ρόλο. Δείτε το ως άσκηση σφιχτού κειμένου.

Συνοψίζοντας, ο Καμύ ισχυρίζεται -και ομολογώ πειστικότατα- ότι η ζωή μας ισοδυναμεί με ένα  αενάως επαναλαμβανόμενο δράμα. Στην άποψή του αυτή θυμίζει τον Παρμενίδη και το Πλάτωνα, οι οποίοι θεωρούν ότι οι βασικές έννοιες αυτού του κόσμου (γνώση, αρετή κλπ) είναι άχρονες και αιώνιες και θεϊκά σχεδιασμένες ώστε κάθε μεταλλαγή να είναι ανεδαφική. Το σημαντικό στον Καμύ είναι ότι σε αντίθεση με τη μοιρολατρική διάθεση των αρχαίων Ελλήνων δεν προσφεύγει σε μυστικιστική-θεολογική προσέγγιση των αιώνιων εννοιών, αλλά προετείνει διέξοδο-λύση που μπορεί να βοηθήσει το σύγχρονο δυτικό άνθρωπο. Και η διέξοδος αυτή είναι η συνειδητοποίηση της έλλειψης λύσης, γεγονός που δρα λυτρωτικά. Όταν δεν προσδοκάς σωτηρία ακυρώνεις τόσο τον παράδεισο, αλλά -και αυτό είναι το σημαντικότερο- και την κόλαση.   

Το πρόβλημά μου με τον Καμύ είναι ότι το επιχείρημα "λύση=η μη λύση" είναι κυκλικό και κάπως ατελέσφορο. Σα να αδυνατεί να βρει τη διέξοδο και αποδέχεται ότι θα περάσει τη ζωή του κουτουλώντας στους 4 τοίχους. Πιστεύω ότι μας χρειάζεται μια πιο παραγωγική προτροπή. Απλώς ο ποιητής μας λέει ότι κάθε έρευνα είναι μάταιη και προτείνει την αποδραματοποίηση του όλου θέματος, αποδεχόμενος τη ματαιότητα. Μάταιη η ματαιότητα. 
Από την άλλη, θεωρώ την προσέγγισή του πολύ πιο ατόφια, ανδρίκια και ξεκάθαρη. Ουσιαστικά απελευθερώνει το Δυτικό άνθρωπο από την αναζήτηση λύσεων, οι οποίες σε όλα τα προηγούμενα φιλοσοφικά συστήματα -ελλείψη λύσεως-κατέλληγαν να αναφέρονται στο "Θείο". Έλα στο Θείο!