Με κοιτάει στα μάτια έτοιμο να με κατασπαράξει κι εγώ σπαράζω και σκέφτομαι...

Η Ελληνική οικονομική κρίση του σήμερα, εκτός των πολλών κακών που μας φορτώνει στην ιδιοσυγκρασία μας ως λαό, ελπίζουμε ότι θα αφήσει και κάποιο «καλό». Αν θα μπορούσε να βγει κάποιο τέτοιο ,θα είναι αυτό που προτάσσει ως επιχείρημα και ο «από πάντα yesman» πρωθυπουργός μας, ότι στο τέλος (αν ζήσουμε) θα έχουμε πιο οργανωμένο κράτος.
Πάντως το σίγουρο είναι ότι, ένα από τα πρώτα συμπτώματα της κρίσης είναι η ανασφάλεια στο εργασιακό περιβάλλον, που οδηγεί σε απελπισία και καταλήγει τροχοπέδη στην σκέψη και στην ζωή .Βέβαια μέχρι να συμβεί αυτό ,υπάρχουν ατέλειωτες νύχτες άυπνες , γεμάτες άγχος και σκέψεις. Αυτές οι τελευταίες ξεκινούν ως καθαρές αναλύσεις με προγραμματισμό αλλά πολύ εύκολα καταλήγουν σε κραυγές. Ολες αυτές, είτε πρώιμες η όχι ,φτάνουν το πρωί μετά από ολονύχτια μάχη να εκρήγνυνται σαν λάβα και να ξεχύνονται στο μυαλό μας.
Να το εκμεταλλευτούμε τώρα που μπορούμε .
Στην αρχή αυτής της διαδικασίας (της οργανωμένης και πάντως πριν την απελπισία) από τα πρώτα που έρχονται στο μυαλό προς επεξεργασία είναι αυτά που ζει κάποιος κάθε μέρα. Και βλέποντας τα , διακρίνει την περιοδικότητα τους (που είναι ατέρμονη). Τα παραλληλίζει με τα φυσικά φαινόμενα (σαν πρωτόγονος άνθρωπος) ,όπως την ανατολή και τη δύση του ηλίου με την γέννηση και τον θάνατο η με την πείνα που σε τρώει η και με πιο ανώδυνα όπως ο ύπνος.
Εκεί σπέρνει τους σπόρους της απελπισίας μέσα του και έρχεται ο Σίσυφος και του χτυπά την πόρτα (και όχι κανένα ευγενικό χτύπημα-τικ τοκ- αλλά βροντά-νταγκ ντουγκ- για να ρίξει την πόρτα).
Αρχίζεις να αμύνεσαι με ότι έχεις (μόνο το μυαλό σου) και παίρνοντας δάνεια από την ιστορία, ψελλίζεις για αναγεννημένους φοίνικες ,για μετενσάρκωση η για μεταθανάτια ζωή… Αλλά έτσι απροπόνητοι που είμαστε (μέσα στην σαβούρα της ζωής μας) ,χάνουμε ,με γκολ από τα αποδυτήρια ,ταυτόχρονη αποβολή και τους διαιτητές κόντρα (και πληρωμένους).
Μας ξεσκίζει λοιπόν και δεν είναι αστείο γιατί μας ξεσκίζει πραγματικά και όχι με τα σαγόνια του Γκμόχ. Εχει ανδρωθεί σε τέρας ,με τα νύχια του ακονισμένα και έξω…
Με κοιτάει στα μάτια έτοιμο να με κατασπαράξει κι εγώ σπαράζω και σκέφτομαι….
Κάπου πρέπει να σκαλώσω γιατί η πτώση είναι επώδυνη και αφού συντριβώ θα πρέπει να ανεβάσω πάλι το φορτίο μου και να ξαναπέσω ξανά και ξανά.
Ενας δρόμος για να αλλάξεις γήπεδο και να αντισταθείς, είναι η επιστήμη. Να γίνει μια υπέρβαση (όχι κάτι συνταρακτικό) στον τρόπο σκέψης .Ας γίνουμε πιο επιστήμονες και ας φύγουμε από την φιλοσοφία. Πολλές φορές η λύση είναι πιο εύκολη αν αντιμετωπιστεί ως τέτοια. (Βλέπε γόρδιο δεσμό που δεν χρειάζεται ντε και καλά να λυθεί -βέβαια ούτε και να τον αφήσεις απείραχτο- αλλά να ακονίσεις τα μαχαίρια σου). Το τέρας μέσα σου ακονίζει τα νύχια του ,εσύ ακόνισε τα μαχαίρια σου και άσε τις προσευχές.
Οπως το πρόβλημα του λαβύρινθου σε ένα περιοδικό με σταυρόλεξα , μοιάζει άλυτο (πολλές φορές ,δεν έχει λύση και έχει μόνο αδιέξοδα) όταν το διαβάζεις τυπωμένο και περιορισμένο στις δύο διαστάσεις . Προσπαθείς να βρεις την λύση έχοντας μετατρέψει τον εαυτό σου σε δισδιάστατο όν (η όνο). Αλλά αν προσθέσεις άλλη μια διάσταση σε σένα τότε χρειάζεται ένα πηδηματάκι για να ξεφύγεις. Το κρατάμε αυτό στο νου μας και φωνάζουμε τον Σίσυφο για καφέ και του ανοίγουμε την πόρτα. Δεν είναι σταυρόλεξο, αλλά τέτοιου είδους άλυτα προβλήματα, ατέρμονα ,μπορούν να ξεπεραστούν με την προσθήκη μιας επιπλέον διάστασης. Δίνουμε στο εαυτό μας κάτι που μπορεί να καταλάβει ως διάσταση και βιώνει ήδη σ’ αυτήν (το χρόνο). Η απελπισία του μύθου του Σίσυφου που περιγράφει ανθρώπους που ζουν μέσα στον χρόνο και αυτοί ,επικεντρώνεται στην μη λύση ,παρά στο ότι δεν τελειώνει το δράμα. Ο άνθρωπος πλέον μπορεί να ανεχτεί ένα τέρμα , έστω και δύσκολα μπορεί ,ακόμη και αναγκαστικά ,να δεχτεί τον θάνατο, οπότε ξέρει ότι το πρόβλημα του δεν είναι στο ότι δεν τελειώνει το δράμα , αλλά στο ότι επαναλαμβάνεται. Βάζοντας του την υφιστάμενη παράμετρο της διάστασης του χρόνου σε πρώτο πλάνο , μετασχηματίζεται η ζωή του από δισδιάστατη σε τουλάχιστο με τέσσερεις διαστάσεις (όπως στην κανονική ζωή) και ο φαύλος – ατέρμονος κύκλος αυτόματα αλλάζει, σε σπείρα που ναι μεν γυρίζει ,γύρω γύρω αλλά κάθε φορά σε άλλο επίπεδο (χρονική στιγμή).
Ας αφήσουμε περισσότερο φώς να μπει μέσα και ας κεράσουμε του Σίσυφου και κουλουράκι με τον καφέ.
Από την στιγμή που ζούμε σ΄ένα δράμα (η ζωή μας) ,και του αφαιρέσουμε την λύση -υπέρβαση του (που μέχρι τώρα αυτό προσδοκούσαμε διακαώς) , μας περισσεύει η σπείρα που έχει νόημα όντας υπαρκτή και μάλιστα χωρίς ίχνος απελπισίας γιατί είναι και μετρήσιμη πλέον από τον χρόνο .
Αφαιρούμε λοιπόν από την ζωή μας την δυτικού τύπου στόχευση (αν και αυτή μας βοήθησε) και ζούμε καημένοι πάντα (υπό την τρόικα) με πιο «ανατολίτική» διάθεση , κλείνοντας το μάτι στον Σίσυφο , μαθαίνοντας του ως ξόρκι το ακόλουθο παιδικό ποιηματάκι

Σπάραξε άνθρωπε σπάραξε
και χύσε τα απολυμαντικά σου δάκρυα,
στα πεζοδρόμια της πόλης σου που
βρωμίζουν και βρωμίζουν

Σπάραξε άνθρωπε σπάραξε
και λύσε τα μυστικά σου μυστικά.
Ξεκίνα πάλι απ΄την αρχή
ξανά και ξανά

Ακόμη και στον Στάλιν πάμε κόντρα……