Για να καταλάβουμε με ποιό τρόπο το ευρύ κοινό μπορεί να αποτιμά και να κρίνει την τέχνη και τους καλλιτέχνες θα σας αναφέρω το παρακάτω ιστορικό γεγονός, που είχε σχολιασθεί πρόσφατα και σε άρθρο του μουσικού περιοδικού ΤAR,
Στις 17 Ιανουαρίου του έτους 1984 πέθανε ο συνθέτης του ελαφρού τραγουδιού Κώστας Γιαννίδης και την επόμενη μέρα πέθανε ο συνθέτης του ρεμπέτικου Βασίλης Τσιτσάνης. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα τεράστια μεγαλόστομα κείμενα στον τύπο για τον Τσιτσάνη και την μονολεκτική ανακοίνωση για τον θάνατο του Γιαννίδη. Ήταν τουλάχιστον προκλητικό! Στην κηδεία του Τσιτσάνη παραβρέθηκε σύσσωμος ο πολιτικός και καλλιτεχνικός κόσμος. Στην κηδεία του Γιαννίδη πήγαν ελάχιστοι… Ανίσχυρη η σύγκριση θα πείτε, ενδεχομένως και παράλογη, ναι αλλά η πραγματικότητα είναι πραγματικότητα… κι αυτή η ιδιοτελής αίσθηση του τι είναι και τι δεν είναι «λαός» με αηδιάζει ακόμα σήμερα!
Ο Τσιτσάνης επιβραβεύτηκε όσο ζούσε, συνεχίζει να εκτιμάται και τώρα που έφυγε από τη ζωή. Ο Κώστας Γιαννίδης έχει ξεχαστεί ακόμα κι από τους πολλούς, αυτούς που το ελαφρό τραγούδι ήταν προσιτό στο αυτί τους... Ο Γιαννίδης υπήρξε μια τεράστια προσωπικότητα -με αντικειμενική προσέγγιση- για την εξέλιξη της ελαφράς μουσικής αλλά και για την πορεία της λόγιας μουσικής, αφού μιλάμε για την ταυτοπροσωπία με τον μεγάλο συνθέτη Γιάννη Κωνσταντινίδη.
Ο Γιάννης Κωνσταντινίδης ή Κώστας Γιαννίδης υπήρξε μεγάλο ταλέντο με εξαιρετικές σπουδές στην Γερμανία, προσωπικότητα ίσως ισοδύναμη του Νίκου Σκαλκώτα, σπουδαίος πιανίστας και μαγικός ακομπανιαματέρ και πάνω από όλα ενας σεμνός και αέρινος άνθρωπος. Τέτοιες προσωπικότητες σαν τον Γιαννίδη τις έφαγε ο προοδευτικός αριστερισμός και ο λαικισμός και έφθασαν στο σημείο να θεωρούνται αστοί συνθέτες. Μάλιστα μετά τη μεταπολίτευση ο κάθε ατάλαντος που έπαιζε ακομπανιαμέντα στην κιθαρίτσα του εθεωρείτο μεγάλος λαικός συνθέτης αρκεί να μελοποιούσε αριστερούς ποιητές-τότε ζήσαμε πχ την μαζική μελοποίηση Ναζίμ Χικμέτ.
Δυστυχώς στον τόπο μας μπερδεύεται εύκολα ο τραγουδοποιός με την έννοια του συνθέτη ευρύτερα. Αλλά και πολλοί συνθέτες (μεγάλοι μας συνθέτες εν ζωή όπως διατυμπανίζουν τα ΜΜΕ) παριστάνουν τους έλληνες Βάγκνερ και Μπετόβεν (και πραγματοποιούν μυριάδες εκδόσεις των βαρετών και άτεχνων συμφωνικών τους έργων) ενώ έχουν γράψει απλά ωραία τραγούδια, τίποτε παραπάνω από ωραία τραγούδια και ετσι θα έπρεπε να παρουσιάζονται. Βέβαια το διαβατήριο προς το πάνθεον της μεγάλης συμφωνικής μουσικής προσπαθούν να εξαγοράσουν μέσα από τις πολιτικές τους δραστηριότητες, όντας πολιτικοί στην μουσική και μουσικοί στην πολιτική. Δεν τους πιάνει κανείς πουθενά. Προσπαθούν από καθαρή ματαιοδοξία και εκ του πονηρού να χτίσουν τα μαυσωλεία τους και να ζήσουν εκεί μέσα ενώ είναι ακόμη στη ζωή. Δεν θα αναφέρω ονόματα γιατί κάποια από αυτά θεωρούνται μυθικά και στον τόπο μας άμα δηλώσεις ή σε πούνε μύθο τα ΜΜΕ δεν τολμάει να σε κουνήσει κανείς.
Εδώ στούς σκεπτόμενους έλληνες απομένει ως ελπίδα στο απώτατο μέλλον μόνον ο Πανδαμάτωρ Χρόνος-ο μόνος δίκαιος τελικά κριτής-εκείνος είναι που αντικειμενικά θα αποτιμήσει τα μικρά και τα μεγάλα της τέχνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου