Άραγε βλέπουν τα ψάρια οτι χιονίζει;

Το αφιερώνω με πολλές ευχές στον Codehealth που είναι η ψυχή του blog.
Πόσο παράξενο και σπάνιο θέμα θα ήταν να βρεθεί κανείς στις Κυκλάδες και να χιονίζει, το χιόνι να έχει σκεπάσει τις όμορφες απόκρημνες βραχώδεις εκτάσεις και η ασπρίλα του χιονιού να φτάνει μέχρι τη θάλασσα. Μια τέτοια εικόνα έγινε πραγματικότητα πριν από μερικά χρόνια όταν το χιόνι σκέπασε ολόκληρη την Ελλάδα, από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη. Η συνάντηση του άσπρου του χιονιού με το μοναδικό γαλάζιο της θάλασσας είναι γεγονός σπάνιας ποιητικής ομορφιάς. Όντας κοντά σε μια χιονισμένη παραλία ένοιωσα πολύ τυχερός και θημήθηκα μια ποιητική και εντελώς υπερρεαλιστική φράση από το διήγημα του Dylan Thomas, Παιδικά Χριστούγεννα στην Ουαλία. Στην ιστορία αυτή έχει χιονίσει τόσο πολύ σε ένα χωριό της Ουαλίας και το χιόνι έχει σκεπάσει τα πάντα, δυό παιδιά έχουν βγεί να παίξουν σε χιονισμένο τοπίο κοντά στη θάλασσα, τότε το ένα παιδί ρωτάει το άλλο μιά εκπληκτική απορία: άραγε βλέπουν τα ψάρια ότι χιονίζει; Η ίδια απορία γεννήθηκε σε μένα όταν είδα το χιόνι στις Κυκλάδες να φθάνει μέχρι τη βαθειά γαλάζια θάλασσα.
Στην παράδοση μας όπως αυτή εκφράστηκε στην ελληνική ποίηση και τη λογοτεχνία το παγωμένο χειμερινό τοπίο συνδυάζεται εσωτερικά με θέρμη της καρδιάς. Αυτή η θέρμη είναι που οδηγεί τους φτωχούς και ευλαβείς οδοιπόρους του Παπαδιαμάντη να ανέβουν στο Χριστό στο Κάστρο για να απεγκλωβίσουν τους συντοπίτες τους οι οποίοι είχαν παγιδευτεί από την κακοκαιρία και τον χιονιά αλλά επίσης για να ανάψουν το κερί τους και να λειτουργήσουν στο Ναό του Χριστού «λευκοί από χιόνα αλλά με θερμή καρδία». Από το ίδιο πάθος και με μια καυτή καρδιά, πυρωμένη από τον έρωτα, βρέθηκε νεκρός μέσα στο χιόνι ο Μπάρμπα-Γιαννιός ο Έρωντας έξω από το σπίτι της γειτόνισσας Πολυλογούς, το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του Μπαρμπα-Γιαννιού μόνο βέβαια μέσα στο μυαλό του, μαράζωσε ο άνθρωπος χωρίς να βρεί ποτέ ανταπόκριση ο «φανταστικός» έρωτας του (βλ. Παπαδιαμάντη διήγημα, Έρωτας στα Χιόνια). Μιά καυτή καρδιά με περίβλημα το χιόνι. Τα απόκρημνα σημεία της Σκιάθου στα οποία σκαρφάλωναν οι οδοιπόροι του Παπαδιαμάντη για να φτάσουν μές από πολύ αντίξοοες συνθήκες βαρύ χειμώνα μοιάζουν και με πολλά βραχώδη σημεία σε Κυκλαδίτικα νησιά.
Στην ουσία της Ελληνικής παράδοσης όπως την ζωγραφίζει ο Παπαδιαμάντης το λευκό χιονισμένο περίβλημα και οι αντίξοοες εξωτερικές συνθήκες κρύβουν μέσα τους μια θερμή πνευματικότητα που μάχεται, που αγαπάει, που ερωτεύεται, που αγωνίζεται να διασώσει την ουσία της ύπαρξης και να ανασυνθέσει το καρακερματισμένο ανθρώπινο πρόσωπο. Αν μάλιστα κάποιος κινηθεί αντίστροφα σε αυτό το ζήτημα τότε αντικρύζει κανείς μιά όψη του σύγχρονου ανθρώπου. Η βελτίωση των εξωτερικών συνθηκών της ζωής και η πληθώρα των υλικών αγαθών μας έχει μάλλον οδηγήσει στην υποστροφή της πνευματικότητας, το έξω είναι πολυτελές, ζεστό και ελκυστικό ενώ το μέσα κρύο, κούφιο, άδειο. Νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη επανατροφοδότησης της πνευματικότητας αφού τα υλικά αγαθά δεν μπορούν ποτέ να ικανοποιήσουν, πάντα θέλει κανείς και κάτι άλλο και κάτι παραπάνω, όσο γεμίζει κανείς το στομάχι του τόσο αυτό φουσκώνει και ζητάει και άλλη τροφή. Η ενεργοποίηση της χαμένης πνευματικότητας θα μας βγάλει και από την τρέχουσα οικονομική κρίση, αφού θα αποκτήσουμε μια νέα, αντικαταναλωτική, γενναία και αληθινή φιλοσοφία ζωής.