Πέθανε ο Νίκος Κακαουνάκης. Θλιβερό γεγονός ο θάνατος οποιουδήποτε ανθρώπου, ανεξαρτήτως επαγγέλματος ή αναγνωρισιμότητας. Δεν θα μας απασχολήσει η επαγγελματική αξία του δημοσιογράφου Νίκου Κακαουνάκη, απλώς θα δηλώσουμε ότι δεν τον είχαμε και σε ιδιαίτερα υψηλή εκτίμηση και η γνώμη μας δεν αλλάζει, ακόμα και μετά θάνατον.
Το ενδιαφέρον έγκειται στην διαχείριση του θανάτου του, στον μετά θάνατο κουρνιαχτό που σηκώνεται. Ο κ. Κακαουνάκης πέθανε σε νοσοκομείο, ίσως εξ' αιτίας μετεγχειρητικής επιπλοκής. Στην ηλικία που βρίσκομαι, έχω χάσει αρκετούς αγαπημένους συγγενείς ή φίλους. Αρκετοί απ' αυτούς άφησαν την τελευταία τους πνοή μέσα σε νοσηλευτικό ίδρυμα. Ποτέ δεν αναρωτήθηκα αν επρόκειτο για ιατρικό λάθος ή ιατρικό ατυχή χειρισμό. Ποτέ δεν με απασχόλησε η σκέψη αν το προσφιλές μου πρόσωπο θα ήταν ακόμα στη ζωή ΑΝ κάποιος γιατρός χειριζόταν την ασθένειά του κατά διαφορετικό τρόπο, είτε αυτό αφορά φαρμακευτική αγωγή, χειρουργική επέμβαση ή μετεγχειρητική πρακτική. Το μόνο που έκανα ήταν να αποδεχτώ τον θάνατο ως κάτι δεδομένο και αναπόφευκτο. Ήξερα ότι ο άνθρωπός μου ήταν βαριά άρρωστος και ότι κάθε κλινική έκβαση ήταν πιθανή. Κανείς δεν με προέτρεψε να ανακαλύψω ενόχους, ποτέ δεν ανατράφηκα σκεπτόμενος ότι η ζωή η δική μου ή του συγγενή μου αξίζει περισσότερο από κάποιου συνανθρώπου μου, ώστε μετά τον θανάτό του να αναζητήσω ευθύνες.
Υπό τις ίδιες κλινικές συνθήκες, κανενός πολίτη ο θάνατος δεν πρέπει να είναι πιο πιθανός από κάποιου άλλου. Όμως και σε αυτήν την αυτονόητη διαπίστωση υπάρχουν εξαιρέσεις. Τι γίνεται αν ο πολίτης δεν είναι απλός πολίτης, αλλά επώνυμος και ακόμα περισσότερο μεγαλοδημοσιογράφος; Τότε ναι. Τότε ξεσηκώνεται όλο το μιντιοκρατικό κατεστημένο και απαιτεί αίμα. Αίμα γιατρών, αρμοδίων, υγειονομικών ή μη. Τότε, το πολιτικό σύστημα, χέρι χέρι με τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης ορθώνει το ανάστημά του και μας θυμίζει ότι δεν είναι όλοι οι θάνατοι ίδιοι. Όταν πεθάνει ο Κακαουνάκης πρέπει να υπάρχουν κάποιοι που ευθύνονται για αυτό που για κάποιον ανώνυμο είναι μοιραίο συμβάν.
Για ποιόν λόγο όταν πέθανε ο συγγενής μου ουδείς αναρωτήθηκε κατά πόσον θα επιβίωνε αν ο γιατρός χειριζόταν την περίπτωσή του διαφορετικά; Γιατί αυτή η απορία πρέπει να διατυπώνεται όταν πεθαίνει ο λαϊκός ήρωας-δημοσιογράφος Ν. Κακαουνάκης; Το γεγονός αυτό και μόνο μαρτυρά ότι δεν υπάρχει τίποτα λαϊκό στον κ. Κακαουνάκη. Εμείς είμαστε κοινοί θνητοί. Αυτός όφειλε να ζήσει, εμείς να πεθάνουμε.
Ακόμα πιο αποκρουστική είναι η κανιβαλιστική προσέγγιση του θανάτου του από τους άλλους μεγαλοσυναδέλφους του. Όλοι δακρυρροούντες έσπευσαν να σκυλεύσουν επί του πτώματός του -κυριολεκτικά- και να τσιμπήσουν μονάδες τηλεθέασης πάνω από την σορό του. Γνωρίζουν πολύ καλά, ότι κάτι αντίστοιχο θα γίνει και στην δικιά τους περίπτωση. Ο θάνατος κάθε μεγαλοδημοσιογράφου θα γίνεται γεύμα ελέω AGB από τους συναδέλφους του, ανακυκλώνοντας όχι μόνο την αθάνατη μεγαλοδημοσιογραφική σάρκα αλλά και το είδος δημοσιογραφίας το οποίο εξυπηρέτησε.
Τελικά τους μόνους νεκρούς που τρώνε τα σκουλήκια είναι όσους δεν βγαίνουν στην οθόνη. Τους υπόλοιπους προλαβαίνει και τους τρώει η ίδια η κάμερα. Αυτό που είναι κοινό και στις δύο περιπτώσεις είναι τα προϊόντα σήψης. Βρομάνε ούτως ή άλλως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου