ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ: ΜΙΑ ΑΤΕΚΜΗΡΙΩΤΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ

 
"— Did you hear about the homeopath who forgot to take his medicine ?
— He died of an overdose." 



Ηθελα να αρχίσω αυτήν την ανάρτηση με το "όσοι ασχολούμαστε με την εναλλακτική ιατρική...". Άλλαξα γνώμη επειδή δεν υπάρχει εναλλακτική ιατρική. Όπως δεν υπάρχει και ορθόδοξη, ανορθόδοξη και ετερόδοξη. Η ιατρική είναι μία. Αυτή που θεραπεύει και που μπορεί να το αποδείξει. Μία μόνο ιατρική υπάρχει, η τεκμηριωμένη ή evidence based medicine. Είναι τεκμηριωμένο ότι το Hypericum perforatum δρα αντικαταθλιπτικά, είναι τεκμηριωμένο ότι το Kava kava είναι αγχολυτικό ή ότι το Serenoa repens δρα στην καλοήθη υπερπλασία του προστάτη. Έχει αποδειχτεί επανειλημένα με μελέτες in vitro, σε πειραματόζωα και με διπλές τυφλές κλινικές έρευνες. Επειδή τα συγκεκριμένα φυτικά εκχυλίσματα είναι τυποποιημένα και αποδεδειγμένα δραστικά δεν αποτελούν εναλλακτική θεραπεία. Και όποιος τα θεωρεί εναλλακτική πρόταση πλανάται.

Η μόνη εναλλακτική της αποδεδειγμένης θεραπείας είναι η μη αποδεδειγμένη. Όσοι γνωρίζουν τον Edzard Ernst, καθηγητή εναλλακτικής ιατρικής του Πανεπιστημίου του Exeter ξέρουν τους αγώνες που έχει δώσει ώστε να μη θεωρείται εναλλακτική οποιαδήποτε μορφή τεκμηριωμένης ιατρικής.
Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο θεωρεί ότι η ομοιοπαθητική είναι μη ιατρική. Επειδή δεν έχει αποδειχτεί ότι δουλεύει. Παραπέμπω σε δύο ανακοινώσεις του
1) http://download.journals.elsevierhealth.com/pdfs/journals/0002-9343/PIIS0002934309005336.pdf
2)http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1874503/pdf/bcp0054-0577.pdf

Ο κύριος κίνδυνος από τη θεώρηση της ομοιοπαθητικής ως εναλλακτικής ιατρικής, είναι η απαξίωση της κύριας "εναλλακτικής" πρότασης, δηλαδή της φυτοθεραπευτικής.
Ο κλάδος που δέχεται το κυριώτερο ράπισμα από αυτήν την ιστορία είναι ο κλάδος των φαρμακοποιών. Το τσουβάλιασμα αυτό δρα ξεκάθαρα εναντίον των συμφερόντων τους. Φαίνεται σα να μη δύνανται να κρίνουν το αποτελεσματικό από το αναποτελεσματικό. Πιθανώς, αν οι φαρμακοποιοί επιθυμούσαν να αποκτήσουν διακριτή επαγγελματική υπόσταση και όχι απλώς "κοινωνικό ρόλο", θα έπρεπε να αποκτήσουν στέρεες γνώσεις σχετικά με το ποιά φυτικά σκευάσματα αποδεδειγμένα μπορούν να βοηθήσουν και ποιά όχι. Βέβαια όταν η Φαρμακογνωσία που διδάσκονται βρίσκεται ακόμα στον καιρό του Διοσκουρίδη, αυτό είναι μάλλον δύσκολο. Πιθανώς θα μπορούσαν να ζητήσουν επιμόρφωση και σχετικά επαγγελματικά δικαιώματα (π.χ. πιστοποίησης άσκησης επαγγέλματος φυτοθεραπευτή - μαζί με γιατρό).

Φρονώ ότι οι φαρμακοποιοί πουλάν ομοιοπαθητικά σκευάσματα επειδή βγάζουν χρήματα. Επίσης τους δίνει και κάποιο επαγγελματικό status επειδή είναι η (σχεδόν) μόνη περίπτωση όπου δίνουν την εντύπωση ότι φτιάχνουν κάτι, ότι είναι γνώστες μίας επιστημονικής τέχνης και όχι απλοί μεταπράτες και εντολοδόχα όργανα των ορέξεων των γιατρών.
Σε πρακτικό επίπεδο τώρα δεν έχω ακούσει να έχει πεθάνει κανείς από ομοιοπαθητικά φάρμακα, οπότε υπ' αυτήν την έννοια μικρό το κακό. Αλήθεια γνωρίζει κανείς τον ετήσιο τζίρο της ομοιοπαθητικής (επισκέψεις σε ομοιοιπαθητικούς και αγορά ομοιοπαθητικών φαρμάκων);