ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΚΟΜΠΟΣΦΑΧΤΗΣ

Οιμωγές, θρήνοι και ολοφυρμοί ακούγονται από τα ανώτατα κλιμάκια των σοφών της συναντιπολίτευσης σχετικά με την κατάσταση σε όλους τους τομείς της δημόσιας διοίκησης. Όλα είναι στο κόκκινο και σύμφωνα με τους πολιτικούς επαΐοντες απαιτούνται επείγοντα μέτρα αντιμετώπισης, αλλιώς όλοι οι θεσμοί κοινωνικής αλληλεγγύης, με προεξάρχοντες αυτούς των συντάξεων και της υγείας θα καταρρεύσουν. Κάθε μέτρο που προτείνουν στοχεύει στις τσέπες των δημοσίων υπαλλήλων, της επαγγελματικής τάξης-ανάθεμα, της ομάδας άλλοθι για κάθε μέτρο παραχώρησης του κοινού πλούτου στους ιδιώτες. Περικοπές στα επιδόματα, στις υπερωρίες, πάγωμα μισθών και συντάξεων, αλλά προς θεού τίποτα που να αποκαλύπτει και να φορολογεί τα πραγματικά εισοδήματα των αγίων μικροεμπόρων.
Μαγαζάτορες, μανάβηδες, πιτσαδόροι και κιμπαροταβερνιάρηδες, αυθεντικές φιγούρες της γειτονιάς μας που συστηματικά μάς φοροκλέβουν επί δεκαετίες, μένουν -ξανά συστηματικά- στο απυρόβλητο. Δε μπορεί να πουλάς το κουλούρι 60 λεπτά, τη μπριζόλα 9 ευρώ, να ζητάς 50 ευρώ για μια αλλαγή πρίζας χωρίς να δίνεις απόδειξη και ταυτόχρονα να καταριέσαι τους δημοσίους υπαλλήλους και ο σύλλογός σου να απαιτεί περικοπές των επιδομάτων ανεργίας και μετατροπές τους σε επιδοτήσεις για τους μικρομεσαίους. Το ότι όλοι αυτοί οι κουτοπόνηροι επαγγελματίες, προστατεύονται τόσο από το Υπουργείο Οικονομικών όσο και από όλα τα κόμματα οφείλεται στη μεταμόρφωσή τους σε υποκείμενα της λαϊκής κυριαρχίας και στην μετατροπή τους σε ατμομηχανή της κοινωνικής ανάπτυξης κατά την εποχή του Αγίου Παπανδρέου και μετά (>1981 μ.χ.).
Ως αποτέλεσμα κάθε ικανή φωνή, κάθε άξιος άνθρωπος και ιδέα που θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή και αιτία ανάπτυξης, κονιορτοποιήθηκε μέσα από τις μυλόπετρες της αναξιοκρατίας, του κοματισμού, των κολλητών και των ανίκανων. Αυτό που ουσιαστικά επέτυχαν οι παραπάνω αναμορφωτές της λαϊκής συνείδησης, ήταν να νομιμοποιήσουν την επέλαση των φιλελεύθερων νεοβαρβάρων οι οποίοι αφού συνέχισαν συνειδητά τη στελέχωση του δημοσίου με κάκιστους διευθυντές και ανεγκέφαλους υπαλλήλους, μας καλούν σήμερα να συναινέσουμε στην αποδόμηση των θεσμών της δημόσιας διοίκησης και να αποδεχτούμε την επιλεκτική υιοθέτηση μέτρων φτωχοποίησης των δημοσίων υπαλλήλων, χωρίς ταυτόχρονα να πληγούν στο ελάχιστο τα προνόμια των απατεωνίσκων μικρομεσαίων, των γκόλντεν μπόυς και των μεταπρατών των πολυεθνικών.
Έχει φτάσει λένε ο κόμπος στο χτένι. Πώς λύνεται αυτός ο κόμπος, ω απόγονοι του Μεγαλέξαντρου του Κομποσφάχτη; Απάντηση: με απλή λογική και λύσεις που μοιραία θα χρεωθούν αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα και θα υλοποιήσουν αυτοί που τόσο καιρό μεθοδικά αγνοήθηκαν ώστε να μην τις προτείνουν. Άρα κάποιοι πρέπει να φύγουν και κάποιοι πρέπει να έρθουν. Είναι ευτύχημα που οι μεν δεν γνωρίζουν τους δε, επειδή οι δεύτεροι συστηματικά αγνοήθηκαν από τους πρώτους και έτσι δεν μολύνθηκαν σε επίπεδο μεθόδων (πολύ φοβάμαι βέβαια ότι έχουν μολυνθεί σε επίπεδο επιθυμιών). Τους πρώτους τους ξέρουμε όλοι. Δεν είναι τόσο οι πολιτικοί μας, όσο οι υπηρέτες τους και οι πρόθυμοι ψοφοδεείς εκτελεστές τους. Ποιοι είναι οι δεύτεροι; Οι μεταπτυχιακοί των Πανεπιστημίων μας που φιλάν κατουρημένες ποδιές αμόρφωτων βιοτεχνών για 700 ευρώ, οι εμπνευσμένοι νέοι που η γλώσσα τους έχει γίνει μαύρη από το Κάμελ των παπουτσιών των αφεντικών τους για να διασφαλίσουν την ελεημοσύνη τους και να μην τους κόψουν την πέμπτη μέρα εργασίας. Μιλάμε για τη νέα αστική τάξη που απαιτεί να διοικήσει, να πάρει στα χέρια της τη μοίρα αυτού του τόπου. Αφού το μέλλον έτσι κι αλλιώς θα τους χρεωθεί, ας τους παραχωρηθεί ο σχεδιασμός του!
Εμείς από τη μεριά μας θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας και το πόδι μας για να επανέλθει η λογική στο χώρο που γνωρίζουμε: το χώρο της υγείας. Προσδοκούμε την αναγέννησή του και την μετατροπή του από ένα μηχανισμό που επιζητά την ασθένειά μας σε ένα θεσμό που προσφέρει υγεία χωρίς να απαιτεί να …ψηλαφίσει τον ευαίσθητο χώρο της τσέπης μας.
Έτσι, στο επόμενο σημείωμά μας θα σας αποκαλύψουμε πώς μέσα σε ένα έτος θα μπορούσε να περικοπεί η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη κατά περίπου 2 δις ευρώ. Όχι τίποτα άλλο. Δε αντέχω πια να βλέπω τη Φάνη στεναχωρημένη!