ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ;

Τα μωρά καήκαν
και πονάνε,
όποτε τραγουδάνε
«….φτιάξε μου το φάρμακο μου τώρα
πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσει ο πόνος…..»

από την πλούσια παράδοση του τόπου μας.


Σήμερα καταλήγει επίκαιρο και μέρος του ερωτήματος «ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ». Πόσο καιρό πρέπει όμως να το τραγουδάμε ακόμη (ξανά και ξανά) ώστε να υπάρξει και απάντηση και αποτέλεσμα.
Καταρχήν δεν είμαι σίγουρος ότι η απαίτηση έχει τεθεί σωστά , ή μάλλον καλύτερα , η άρνηση του «ΕΙΔΙΚΟΥ» ή η συγκατάβαση του θα βοηθήσει.
Ξεκινάω λοιπόν την άσκηση. Η προθέρμανση ας πούμε ότι έχει ήδη γίνει (όλες αυτές οι καθημερινές σφαλιάρες της ζωής – ουκ ολίγες – τουλάχιστον κάπου χρησιμεύουν).
Πρέπει λοιπόν να σταματήσει ο πόνος , ή μήπως είναι αυτός που μας κρατά απέλπιδες και ζωντανούς. Πονάμε διαρκώς, λίγο, περισσότερο, ανυπόφορα. Εχει σημασία; Μήπως το φάρμακο είναι ψευδαίσθηση της πραγματικότητας (ή του εαυτού μας); Μήπως από τους δύο δρόμους που έχει η ζωή , η ενάρετη – ηθική επιλογή πονάει πάντα και πρέπει σε κάθε απόφαση – πράξη μας να επιλέγουμε τον πόνο; (πονάνε ωρέ τα παλικάρια;) Γιατί αυτός θα μας ελευθερώσει.
Ή μήπως φεύγοντας, ας πάμε αλλού μακριά απ΄ την μαύρη μαυρίλα σε ηλιόλουστα παραθαλάσσια τσιπουράδικα και ας πούμε με έμφαση απαιτώντας από τον «ΕΙΔΙΚΟ» «φτιάξε το επιτέλους αρχιερέα της ζωής μας». Θα με κρατήσει σε φόρμα, πάντα έτοιμο για όλα, θα απελευθερωθώ απ΄ τα δεσμά, θα δώ τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση, θα δώ πίσω απ΄ όλα, όμως θα ξέρω ότι όταν περάσει η επήρεια του, θα πέσω ξανά γνωρίζοντας το πρόσκαιρο το περιοδικό και το ανέλπιδο της όλης διαδικασίας. Θα κρατήσω τον σκοπό και θα αγιάσω τα μέσα.
Ας βρούμε πρώτα όμως τον «ΕΙΔΙΚΟ» και έπειτα να επιλέξουμε γιατί ο πόνος καλά κρατεί.