Θα περιμένουμε όλοι με αγωνία να δούμε αν η καθολική απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς χώρους θα οδηγήσει μετά από κάποια χρόνια στο ποθούμενο αποτέλεσμα που θα πρέπει λογικά να είναι η μείωση της θνητότητας και νοσηρότητας σε νοσήματα στα οποία εμπλέκεται το κάπνισμα ως πρωταρχικός παράγων κινδύνου. Όμως για όσους αναζητούν την αλήθεια όχι στην επιφάνεια αλλά στην βαθύτερη ουσία των πραγμάτων είναι γνωστό ότι η λυσσαλέα καταδίωξη της συνήθειας του καπνίσματος δεν βασίζεται μόνο σε επιστημονικές αλήθειες αλλά αποτελεί κομμάτι μιας σύχρονης καταδίωξης μαγισσών.
Η αντικαπνιστική εκστρατεία δεν είναι καθόλου πρόσφατη και φαίνεται ότι η επίθεση εναντίον του καπνίσματος έχει ξεκινήσει εδώ και πολλούς αιώνες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ισπανία του 1493 καταδικάστηκε από την Ιερά Εξέταση ο πρώτος Ευρωπαίος καπνιστής, στην Αγγλία το 1604 υπήρξε πολύ μεγάλη αύξηση στον φόρο του καπνού–όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα–το 1676 στον Καναδά απαγορεύτηκε το κάπνισμα στους δρόμους, στις ΗΠΑ το 1899 ο αντικαπνιστικός ακτιβισμός κορυφώνεται και ζητεί την απαγόρευση του καπνίσματος, στη ναζιστική Γερμανία το κάπνισμα θεωρείται αισχρή εβραϊκή συνήθεια και το 1944 απαγορεύθηκε στα μέσα μαζικής μετακίνησης.
Είναι απόλυτα βέβαιο ότι τα σύγχρονα αντικειμενικά επιστημονικά δεδομένα αναδεικνύουν μια σημαντική συσχέτιση μεταξύ του ενεργητικού καπνίσματος και του καρκίνου του πνεύμονα ή της στεφανιαίας νόσου. Ομως εξακολουθούν να υπάρχουν αντίθετες απόψεις σχετικά με τους κινδύνους από το παθητικό κάπνισμα και μάλιστα ο Βρετανός γιατρός Michael Fitzpatrick στο βιβλίο του με τίτλο «Η Τυραννία της Υγείας» ισχυρίζεται ότι σε πολλές κλινικές μελέτες που αφορούν το παθητικό κάπνισμα υπάρχει ένα πρόβλημα στατιστικής μεθοδολογίας, που ενώ μεν ο σχετικός κίνδυνος (ως ποσοστό αύξησης) για καρκίνο του πνεύμονα εμφανίζεται σημαντικός, όμως οι απόλυτοι αριθμοί όσων παθητικών καπνιστών έπαθαν καρκίνο εξακολουθούν να μη διαφέρουν αξιοσημείωτα από τους μη καπνιστές. Ακόμη ίσως δεν έχουν προβληθεί και συζητηθεί επαρκώς όσες κλινικές μελέτες δεν έχουν δείξει σημαντική σχέση μεταξύ καρκίνου και παθητικού καπνίσματος. Πιθανά ένα κομμάτι της δίωξης εναντίον του παθητικού καπνίσματος να συνιστά απλά κυνήγι μαγισσών.
Αυτό που είναι απόλυτα βέβαιο είναι ότι το κάπνισμα επιδεινώνει την καθημερινή ποιότητα ζωής του καπνιστή πχ την αντοχή στην άσκηση, την στοματική υγιεινή, την ποιότητα του ύπνου, την ανάπτυξη συμπεριφοράς εξάρτησης. Επίσης είναι γενικά αποδεκτό ότι το να καπνίζεις δίπλα σε έναν μη-καπνιστή συνιστά αγενή και αντικοινωνική συμπεριφορά. Όμως είναι βέβαιο ότι, πέραν των επιστημονικών δεδομένων, στην άνευ όρων καταδίωξη των καπνιστών έχουν υπεισέλθει και ψυχοκοινωνικά στοιχεία, όπως π.χ. η απαγόρευση των απολαύσεων από την προτεσταντική ηθική και μια προσπάθεια ελέγχου των μαζικών συμπεριφορών από τη σύγχρονη εξουσία. Επίσης έχει σίγουρα αναπτυχθεί μια σύγχρονη οικονομία που βασίζεται στην αντικαπνιστική τρομολαγνεία (βλ. αντικαπνιστική βιοτεχνολογία, κέντρα απεξάρτησης, ψυχολόγοι, ψυχίατροι, κρατική φοροείσπραξη, αντικαπνιστικά πρόστιμα)
Πιθανά ο επόμενος στόχος στο κυνήγι των μαγισσών θα είναι το λίπος και μάλλον θα επικηρυχθούν οι παχύσαρκοι προς ωφέλειαν των διαιτολόγων, κέντρων αδυνατίσματος, φαρμακευτικών εταιρειών, ενδοκρινολόγων, καρδιολόγων, ψυχολόγων, ψυχιάτρων, επανορθωτικών και αισθητικών χειρουργών και πλείστων άλλων επαγγελμάτων. Και βέβαια κανείς δεν θα αγγίξει τις σύγχρονες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που ευνοούν την παχυσαρκία και το κάπνισμα όπως η φτώχεια, οι κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες, η διάλυση της οικογένειας, η ανεργία, η έλλειψη δημόσιας προληπτικής φροντίδας στα σχολεία. Και αν μας τελειώσουν το κάπνισμα και η παχυσαρκία, τι θα γίνωμεν τότε δίχως βαρβάρους; Ίσως τότε να γεννηθεί ένας μελλοντικός ακτιβισμός εναντίον νέων μαγισσών όπως ο καφές, το τσάι ή η σοκολάτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου