Μεταφέρουμε από το http://deltioaket.blogspot.com/
και οφείλουμε να εκφράσουμε τη διαφωνία μας με την ελληνική οπτική, τα δάκρυα για τον απολυμένο εργάτη, την περιφρόνηση για την απόφαση του δικαστηρίου. Απλώς, στη Γερμανία η έννοια της ιδιοκτησίας -κρατική ή ιδιωτική- νοείται αλλιώς. Είναι χώρα διαφορετικού πολιτισμικού επιπέδου και κοινωνικών αναφορών. Προτεστάντες ευρωπαίοι. Καμία σχέση με τους Έλληνες οι οποίοι είναι ορθόδοξοι, βαλκάνιοι και αναθραμμένοι χωρίς τις αξίες που δομούν το ευρωπαϊκό πρότυπο. Δεν είναι τυχαίο ότι, οι μόνοι που ετεροπροσδιορίζονται με τέτοιες ειδήσεις είναι οι έλληνες και οι ... περίπου έλληνες, δηλαδή οι Τούρκοι.
Η κίνηση του Γερμανού δικαστή είναι ενδεικτική της νοοτροπίας που πρέπει να υιοθετήσουμε. Ο δικαστής δεν τιμώρησε τόσο την πράξη, όσο τη νοοτροπία. Μακάρι και τα ελληνικά δικαστήρια να είχαν αξίες για να τις διδάξουν, έστω και τιμωρόντας μετανάστες. Δυστυχώς, ο σύγχρονος έλληνας δεν έχει κάτι για να διδάξει ως παράδειγμα, ως συμπεριφορά και τρόπο, ούτε στο μετανάστη, ούτε στο γείτονα και ούτε δυστυχώς στο παιδί του.
Παρακάτω, επικολλούμε την είδηση και λυπόμαστε για τον επαναστατισμό εφηβικού-λυκειακού επιπέδου που δονεί τη χώρα μας.
Μετανάστης απολύθηκε γιατί «ζημίωνε» επιχείρηση φορτίζοντας το κινητό του!
Πακιστανός εργάτης. Ονόματι Μοχάμεντ Σεΐχ. Πατέρας τριών απιδιών. Επί 14 χρόνια δούλευε σε επιχείρηση συσκευασίας σε γερμανική πόλη. Ώσπου, στις 5 Ιουνίου 2009, η επιχείρηση ανακάλυψε ότι κάπου κάπου ο εργάτης φόρτιζε το κινητό του από πρίζα του εργοστασίου. Και αστραπιαία τον απέλυσε με την κατηγορία της… «κλοπής ρεύματος»!
Την είδηση έγραψε η γαλλική εφημερίδα «Monde» και μετέφερε αρθρογραφώντας στο «ΕΘΝΟΣ» ο κ. Γ. Δελαστίκ. «Το κόστος για την επιχείρηση ανερχόταν σε 0,014 λεπτά ανά φόρτιση, υπολόγισε ένας μηχανικός, δηλαδή 14 λεπτά του ευρώ για κάθε… χίλιες φορτίσεις»!!
Η εξωφρενική είδηση έκανε το γύρο του κόσμου με τη διευκρίνιση ότι η υπόθεση παραπέμφθηκε στα δικαστήρια. Αλλά η τύχη του Μοχάμεντ Σεΐχ είναι και εκεί προδιαγεγραμμένη, καθώς τα γερμανικά δικαστήρια είναι άτεγκτα και το ίδιο στυγνά στις αποφάσεις τους με τους εργοδότες.
Η υποταγή στη σιδερένια
Απ’ αυτή την άποψη θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε τι μισθό έπαιρνε από την επιχείρηση ο απολυμένος μετανάστης, ώστε να κάναμε τις ανάλογες συγκρίσεις.
Οι ληστές της απλήρωτης (ενίοτε και «μαύρης») εργασίας, οι νόμιμοι κλέφτες της εργατικής υπεραξίας, οι απόλυτοι κυρίαρχοι της επιβίωσης των εργαζομένων, εξοντώνουν παραδειγματικά όσους ληστεύουν ανελέητα.
