Καλημέρα
Επανενεργοποίηση μετά από 5 χρόνια, και βάλε.
Ακούγοντας το Deep Vein Thrombosis της Neneh Cherry, σκέφτομαι περί κινήτρων στην καθημερινότητά μας, περί τρόπων και πιθανοτήτων αλλαγής ζωών. Ζωών που φαίνονται να διαβιούν αξιοπρεπώς σε ένα στρωμένο μονοπάτι αλλά νιώθουν ανικανοποίητες και φλερτάρουν συνεχώς με τρόπους ενεργοποίησης μίας -εκλαμβανόμενης ως- σε αναστολή ανθοφορίας. Τελικά ο άνθρωπος αναζητά την μορφή αξιοπρέπειας που για λίγο βίωσε σε εντελώς παράταιρες στιγμές -και όμως την βίωσε- και όλα όσα συνέβησαν στα μετέπειτα χρόνια κρίνονται από ένα αόρατο εσωτερικό σύστημα αξιολόγησης βαρετά και ανούσια και ανεπαρκή για να την αποκαταστήσουν. Το αντίθετο θα έλεγα, η ανάμνησή της πονάει ακόμα περισσότερο επειδή θυμίζει και ταυτόχρονα καλεί το ανεκπλήρωτο και το φαντασιακό.
Πιθανώς αυτή η υπαρξιακή πτώση να οφείλεται σε νευροβιολογικά φαινόμενα και όχι σε αντικειμενικές καταστάσεις. Με άλλα λόγια, η επίτευξη της ευτυχίας υπακούει σε νόρμες και συνθήκες που ενώ αρχικά τις θεωρείς απαραίτητες για την έλευσή της, τελικά όσο τις πλησιάζεις απαρχαιώνονται και εξαϋλώνονται, σαν την ομίχλη που σηκώνεται και χάνεται. Την ομίχλη που θέλαμε. Ποιος θέλει την ομίχλη; Το βασικό είναι ότι αυτή η αξιοπρέπεια/ευτυχία όταν βιώθηκε ήταν -σε πρώτο επίπεδο- ανεξήγητη, ίσως επειδή ήταν προϊόν πάλης και αγώνα με το αβέβαιο. Μήπως τελικά-τελικά η επιδιωκόμενη ευτυχία/αξιοπρεπεια δεν είναι παρά ένα ορμονικό περιβάλλον που δημιουργεί το σώμα μας για να αντέξουμε σε συνθήκες αβεβαιότητας και σκαψίματος/χτισίματος (Dig Lazarus, Dig) που χαράσσουν τους δρόμους μας;
